günlere dönüştürmeliyiz!
Köyümüz bilgisunum sayfasına böylesi baştan sona barış kokan bir çiçek sunmuş olmasından dolayı öğretmen Hacı ÇÖL'e çok teşekkür ederiz!
kosektas.net
Çanakkale`den Barışa Giden Yol
Kırşehir, 11.3.2006, 22:00
Şiirlerle Şenlendik - 23 Bölüm
ŞİİRLERLE ŞENLENDİK - 23. BÖLÜM "Şiirlerle Şenlendik" adlı yazı dizimizin 23. bölümünü siz ziyaretçilerimize sunmanın kıvancını yaşıyoruz! kosektas.net Şair Dr. Salim ÇELEBİ 8 Mayıs 2015, Cuma Şiirlerle Şenlendik, 23 - Göçmen İşçiler Ortak simgeleri şiirlerinde en akıcı, en uyarlı şekilde kullanan şairlerimizin başında gelir Ozan Telli. Şiirini okuduğunuz anda, alıp götürür sizi yıllar öncesi bir yaşantınıza. Okunan sözcükler, unutulmaya yüz tutmuş simgeler; bilinç ötenizin kapısını aralar ve o anınızı dününüzle buluşturur. Anımsatır, dününüzle yüzleştirir; kendinizle barıştırır sizi. Yaşıtım Ozan Telli: 1950 doğumlu. Şiirleriyle 1970’li yılların sonunda tanıştım. İçimizden biriydi. Bizi, bize; bizim sesimizle, bizim gibi anlatıyordu: Sade, duru, içtenlikli… Ozan Telli’yi de kaçırdık yurt dışına. Kovduk adeta. Yazdığı şiirleri, düşüncelerini; sakıncalı saydık ülkemiz için; boğduk, yasakladık. Şu anda yurt dışında İsveç’te yaşıyor Ozan Telli. Başta yurdum insanı olmak üzere, tüm insanlar için, yeni şiirler üretmeye devam ediyor İsveç’ten. Yurt dışına emek göçü başladığı zaman, 10-11 yaşındaydım. Önce Almanya’yı tanıdık, daha sonra da diğer Avrupa ülkelerini. Yasal altyapısı oluşturulmadan, yurt dışına emek göçünün başladığı o yıllar ne zaman aklıma düşse, hep aynı cümleleri çağrıştırır beynim: İş ve İşçi Bulma Kurumu… Ütüye ihtiyaç duymayan naylon gömlek… HB sigara… Elde taşınan pilli radyo ve teyp… GÖÇMEN İŞÇİLER Göçmen işçileriz göçüp gelmişiz ayrılık şerbetin içip gelmişiz, sıra sıra sınır geçip gelmişiz dış düşmana terimizi satmaya, iç düşmanın kârına kâr katmaya ve bir ucundan tutmaya bizim olan geleceği. Biliriz toprağı sürüyen seli. Kopmuşuz ilimizden kopmuşuz dalımızdan… Biliriz toprağı sürüyen yeli. Nasıl eser nasıl susar biliriz, yedi iklim dört köşeden geliriz. Dört çiçekten bal alırız: Sarı kızıl kara, ak, okyanusa akarak; Ustanın doğduğu ülke içinde genişler halkalar halka içinde: Suya düşünce taş davranınca beden düşününce baş: Gör neler olur duy neler olur uyy neler olur!.. Uyy neler… Yaban ellerinde doğar dölümüz yaban ellerinde kalır ölümüz. Halkların halaya durduğu yerde; kendi türkümüzü söyler dilimiz kendi türkümüzü çalar elimiz: Gitarla santurla sazla sevdalı; ekmekle şarapla tuzla sevdalı; duyulur sesimiz sesler içinde başkaldırır Güneş sisler içinde. Gün çekeriz yaşamaya canım hey, can çekeriz yaşamaya canım hey! Güvercin çekeriz: Gözleri güzel. Kartal çekeriz: Kanatları kahraman. Çimento çekeriz, çelik çekeriz, çark çekeriz; çıkrık çekeriz, şelek çekeriz, aşk çekeriz: Yarılmış ellerimizle gerilmiş kollarımızla, yapısına yarınların ve yapıların harcına. Akar buram buram duru terimiz, terimizin aktığı yer, yerimiz. Beklesin bayrağımızı burçlar baharda, nasıl da nazlı salınacak seherde nasıl da özgür… Gölgesinde gönenecek gönüller, destanımız okunacak renginde. Kırmızı yelken gibi enginde türküsünü söyleyecek rüzgârların. Geceyi öldürecek Güneşi güldürecek karışacak gök denize: Mavi maviye mavi maviye. Yarışacak gök denizle: Mavi maviyle mavi maviyle.
|
Elli altmış yıl öncesinden bir bahar önü.
Uzun geçen kış mevsiminin sonunda, hasretle beklenen bahar, köyde yüzünü gösterdi. Güneş çıktı. Üşüyen toprak biraz ısındı. Toprağın üstünde üç aydan beri bekleyen kar erimeye başladı. Kar eridikçe toprağın üstü açıldı, toprağın ıslaklığı geçti ve eriyen karın altından önce kardelenler, sonra sarı çiğdemler toprak üstüne çıktı.
Kış boyu ahırlarda hapis olmuş tavuklar, inekler, atlar, öküzler, danalar, koyunlar, kuzular dışarı çıkarak açık havanın tadını aldılar. Çocuklar çiğdem toplamak üzere donu çözülmüş kırlara koştular. Güneşin ısıttığı ve ıslaklığını aldığı yol üstündeki küçük toprak yığınlarının içinden çıkan ve arka arkaya dizilen karıncalar baharın yaklaştığının habercisi oldu.
Kuzey yamaçlarda henüz erimeyen kar, gümüş rengini alırken, güneş, arkasına koyu bir kızıllık bıraktıktan sonra kayboldu. Geride kalan, ayaza dönen esinti ile ocaklardan, tandırlardan çıkan koyu dumandı.
Akşam karanlığı ile herkes evine çekildi. Sokaklar ıssızlaştı. Dışarıda, çöplük başlarında siftinen birkaç uyuz zağar ve duvar başlarında oynaşan kedilerin yanında, ahıra girmeyen çelimsiz, yaşlı bir at kaldı.
Gün batımından bir süre geçtikten sonra, gökyüzünün kızıllıkları da kayboldu. Ay, tüm güzelliğini gururla sergiledi. Gecenin bulutlarını sürükleyen serin bir esinti devam etti. Kümeleşen bulut, Ay’ı gölgeledi. Ay’ın parlaklığı silindi. Yeryüzü karardı.
Akşam eve dönmeyen ineği kurt yemesin diye Akif Hoca’ya, kurt duası okutuldu, dua esnasında kemik saplı bıçağın ağzı üç defa açılıp kapatıldı ve kurt ağzı bağlandı.
Kış süresince, kuru tahıl ve una dayalı yiyeceklerle beslenen insanlar, kırlarda, tarlalarda yeşilliğin görünmesi ile birlikte, bildikleri madımak, cırtlık, yemlik, tülü, hardal, kızılcık ve ebegümeci gibi doğada kendiliğinden yetişen, çiğ veya pişirilerek yenebilecek bitkileri toplamak için kadınlar bozkıra dağıldılar. Köyün delikanlıları at arabalarını koşarak, bir kış boyu ahırda kapalı kalan atların hamlarını aldılar.
Uzun süre evlerde kapalı kalan genç erkekler, çamuru yeni kurumuş arazinin üstünde çelik oynamaya, çocuklar bezden yaptıkları toplarla sokak aralarında top oynamaya başladılar…
Yeni çalışmamdan çıkarttığım bir sayfa,
Hüseyin Seyfi,
16.05.2016